Selina nie zwykła bać się ciemności, nie piszczała przeraźliwie na widok pająków, nie miała lęku wysokości ani nie wzruszał ją widok rozlanej krwi. Nie bała się niczego ani nikogo, a przynajmniej zawsze starała się za taką uchodzić - prawda była jednak zupełnie inna, ale zawsze starała się skrzętnie ją ukrywać, bo uważała, że najgorszą rzeczą na świecie było okazać przy drugim człowieku jakąkolwiek słabość. Tą słabością, czymś, co ją najbardziej przerażało i wywoływało nieprzyjemny dreszcz w dole kręgosłupa była jej własna matka; wiedziała, że okazanie lęku, w szczególności przy Hekate byłoby jej gwoździem do trumny. Selina miała to nieszczęście przekonać się na własne oczy do czego była zdolna jej matka - była świadkiem tego, jak zmieniała się w osobę pozbawioną jakichkolwiek ludzkich emocji i odruchów, widziała na własne oczy jak z zimną krwią zamordowała jej ojca, jak szaleństwo i pragnienie mocy przysłoniło cały jej świat. Bała się jej. Do tego stopnia, że pojawiała się w jej koszmarach, była powodem jej bezsennych nocy, a najgorszy w tym wszystkim był lęk, że kiedyś stanie się taka sama jak ona.