Ostatnie, czego się spodziewał wracając na stare śmieci, to natychmiastowe wpadnięcie w wir pracy. Pewnie, kończył specjalizację patologiczną i coś nawet z niej pamiętał, ale wracając do Belgrave nie sądził, że jego rzekome umiejętności tak szybko będą wymagane w użyciu. Badanie zwłok wymagało skupienia i stabilnej ręki - czyli czegoś, czego mężczyzna już jakiś czas uzyskać nie mógł. Po ostatnich wydarzeniach, połączonych dodatkowo z wizytą w Dublinie, nie był sobą, a nadwyżki wolnego czasu wraz ze smutkami topił w szklance whisky. Będąc sprowadzanym z powrotem na uniwersytet, liczył raczej na kolejną fuchę w Bractwie, nie zastępstwo jakiegoś szalonego profesorka w jego milczącym gabinecie. Choć musiał przyznać, że praca z umarłymi dawała mu nie tylko dziwną satysfakcję, ale także przyjemny spokój. W końcu nie mieli jak go oceniać, a już z pewnością nie przeszkadzała im piersiówka w towarzystwie skalpela. Żaden z pacjentów Wrighta nie zachował przecież umiejętności mówienia po swojej śmierci. A szkoda. Może dzień stałby się bardziej interesujący.

Trzeba było jednak przyznać, że do tej pory mężczyzna na nudę narzekać nie mógł. Na metalowym stole leżało ciało jakiejś kobiety, zdecydowanie już poturbowane przez czas, ale także wyraźnie naznaczone kolejnymi liniami po ostrzu skalpela. Wyglądało to tak, jakby Isaac nie mógł się zdecydować, co i jak. I może faktycznie nie mógł... Ktokolwiek jednak próbowałby zrzucić winę na alkohol, zostałby przez Wrighta zmieszany z błotem i prawdopodobnie sam leżałby teraz na blacie prosektorium. Alkohol nie miał tu nic do rzeczy i takie było zarówno oficjalne, jak i nieoficjalne stanowisko lekarza. I choćby skały srały, nic by się w tym aspekcie nie miało prawa zmienić.
- Pokaż kotku, co masz w środku. - mruknął do siebie po raz kolejny, ponownie wkładając obleczoną rękawiczką dłoń pod żebro kobiety. Isaac potrzebował znaleźć jedną, bardzo istotną część damskiego trupa, ale bardzo, bardzo źle mu to szło. Gdyby tylko był tu ktoś, kto mógłby mu pomóc...
Skrzypienie zawiasów szybko wyrwało patologa z marazmu, który na odchodne pociągnął jeszcze sporego łyka z piersiówki, po czym, zaskakująco sprawnie chowając ją do wewnętrznej kieszeni fartucha, uśmiechnął się szeroko, widząc znajomą już twarz. Nie rozmawiał z wchodzącym do prosektorium chłopakiem zbyt wiele, ale jakby nie patrzeć, student wprowadzał go w pomoc policji.
- Huj... Hayden. Przepraszam. - wydusił z siebie, uśmiechając się przepraszająco. Gdy z jego ust wydobył się dźwięk oznajmiający czkawkę, dłonią w trupiej rękawiczce zasłonił usta, jakby był jakąś panienką. - Dobrze, że jesteś. Mam bardzo poważny problem. - dodał, przechodząc w profesjonalny ton. Nawet nie patrząc w stronę chłopaka, rzucił mu parę rękawiczek, a dodatkowy skalpel położył na udzie pacjentki. - Już jakiś czas rozmawiam sobie z naszą piękną klientką, ale za nic nie chce mi zdradzić położenia swojego serca. A sprawdzałem już wszędzie. - jego twarz wykrzywiła się w przesadzonym grymasie, delikatnie zdradzającym możliwy wpływ alkoholu. Niemniej jednak, bo zmarłym dziewczęciu zdecydowanie widać było, że jej lekarz serca szukał WSZĘDZIE. Jak dobrze, że jej rodzina postanowiła poddać ciało kremacji...

- Wyjątkowo dzisiaj drażni mnie Twój głos... - mruknął Isaac, marszcząc brwi w zamyśleniu. Przez chwilę próbował sobie uświadomić, dlaczego tak się dzieje, ale kiedy światło oświecenia padło na jego, zszargane alkoholem, szare komórki, uniósł w górę palec wskazujący, by zaraz skierować go wprost w stronę chłopaka. - Ach tak, znowu pierdolisz głupoty. - mruknął, przykrzywiając głowę w geście zaciekawienia, zupełnie tak samo, jak robią to szczeniaki. Odchrząknął, poczekał aż Hayden zamknie za sobą drzwi i dopiero wtedy odepchnął się od biurka, przejechał przez pół prosektorium na swoim ulubionym pojeździe - krześle na kółkach - a potem wstał i uśmiechnął się do swojego stażysty. - Dobrze Cię widzieć. - rzucił Isaac zupełnie szczerze, by za chwilę spoważnieć nieco i ponownie wrócić do pracy. Rzeczywiście, wypełnianie wszelkiego rodzaju papierologii było dla niego katorgą i cieszył się, że może wykorzystać studenta do tych nudnych zadań, ale swoją pracę, mimo wszystko, traktował poważnie. Nigdy jeszcze nie podał do akt przyczyny zgonu, która nie byłaby zgodna z prawdą.

Przez chwilę zdawało mu się, jakby twarz Haydena przyjęła dziwny wyraz. Może to zniesmaczenie powodowane dziwnym zachowaniem jego przełożonego? Zastanowiłby się nad tym nieco dłużej, ale szczerze mówiąc, po prostu nie miał do tego głowy. Poza tym, na metalowym stole leżała pacjentka pilnie potrzebująca z powrotem swojego serca. Swojego serca i profesjonalnego zszycia tkanek miękkich.
- Znalazłem parę rzeczy wskazujących na ewentualne zatrucie alkoholowe. Czerwone naloty na nerkach, sprawdziłem je, to krwinki czerwone, wątroba chyba tylko w nieco lepszym stanie niż moja własna, niewydolność oddechowa powodowana wymiocinami w drogach oddechowych. Dałbym sobie ręce uciąć, że po prostu udławiła się swoimi rzygami, gdyby nie to serce. Myślałem, że może zostało, no wiesz, wyrwane, ale to zdecydowanie nie jest robota żadnego, przerośniętego psa. - mruknął, drapiąc się po czole. Och, gdyby tylko wiedział, że jeden z przerośniętych psów właśnie dotrzymuje mu towarzystwa... - Zobacz, wyrwa w klatce jest czysta, żebra nie są połamane, a aorta gładko przecięta. Żaden wilk nie byłby na tyle inteligentny, żeby zrobić to w tak bezbłędny sposób. Nie wiem, co mogło się w nim stać. W raporcie nic nie ma o sercu. - westchnął, opierając się biodrami o stół. Leżąca na nim blondynka nie wyglądała, jakby szczególnie przejmowała się brakiem jednego z najbardziej podstawowych organów, ale Isaac po prostu musiał je znaleźć. - Poza tym, z rzeczy ciekawszych i edukacyjnych. Krew wypływająca z kanałów usznych i z nosa oraz krwiak okularowy. No, panie przyszły doktorze, wie pan czego to objawy? - zapytał Haydena, zdecydowanie licząc na chociaż częściowo sensowną odpowiedź.

Uniósł brwi w autentycznym zdziwieniu, kiedy usłyszał odpowiedź Haydena. On, Isaac Wright irytujący? Bez wątpienia z tym chłopakiem było coś nie tak. Przecież nie ma w nim, licencjonowanym patologu, nic, co chociażby nieznacznie skłaniało do wybuchów zdenerwowania! Sam chodzący urok i emanująca na kilometr wrodzona przystojność, czyż nie? Brwi mężczyzny szybko przeszły ze stanu uniesienia w niemal starcze, wyrażające głęboki proces myślowy, zmarszczenie. Gdyby ktoś wtajemniczony w magiczny świat go teraz zobaczył, prawdopodobnie uznałby go za jakiegoś gremlina. Obraz brzydkiego stwora dopełniał w tym wszystkim kilkudniowy zarost, już z daleka wyglądający na taki, który jest twardy i drapie. Isaac jakoś nie miał głowy, żeby się za niego zabrać. Zbyt dużo czasu ostatnimi dniami poświęcał na picie. Ale miał do tego powód - koszmary i parasomnia nasiliły się, nie pozwalając mężczyźnie zmrużyć oka. Taki już los człowika, który po roku nieobecności wraca na stare śmieci.
- Mnie się wręcz nie da nie lubić, Seigner. - mruknął tylko patolog, zbyt zmęczony, aby wysilić się na porządniejszą, wybitnie ciętą ripostę. Na jego towarzyszu nic, co mówił, nie robiło zresztą większego wrażenia.

- Jakie nacięcia? - przebąknął jeszcze, przez chwilę zgrywając głupa. Ręką rozmasował mostek własnego nosa, po czym wstał z krzesła obrotowego z takim impetem, że tył jego fartucha uniósł się w powietrze w taki sam sposób, w jaki odrzucali frak pianiści, i podszedł do chłopaka, by przyjrzeć się temu, co tak właściwie ma na myśli. - Ach, te nacięcia. - westchnął, wzruszając ramionami. Czy student medycyny nie powinien przypadkiem wiedzieć, jak wyglądają nacięcia od skalpela? - Sam je zrobiłem. Szukałem serca. Widziałem już tyle różnych trupów, że nie zdziwiłaby mnie kolejna pikawa zaszyta gdzieś w żołądku czy nawet w udzie. Ale tak, jak mówiłem. Nic nie znalazłem. A w raporcie nic nie ma. - burknął tylko w odpowiedzi na prośbę Haydena, ale niemal natychmiast podał mu raport. Czytał go z tysiąc razy. Rana cięta w obrębie klatki piersiowej, niegłęboka, z charakterystyczną martwicą tkanek miękkich skórnych. Ktoś musiał ją czymś zaciąć i powstało zakażenie, nie zmieniało to jednak faktu, że  w raporcie nic o sercu lub jego braku nie było. - Dobrze, czegoś was uczą w tej uczelni. W raporcie prawdopodobną przyczyną śmierci było uduszenie, ale to nieprawda. Spójrz na bruzdę wisielczą. Te krwiaki powstały już post mortum. Złamanie podstawy czaszki, to ją zabiło. - mruknął tylko, opierając się rękoma o stół. - Przecież to niemożliwe, żeby serce po prostu rozpłynęło się w powietrzu...