i poćwiczyć mięśnie rąk, skoro od kopania zaczynały go boleć.. Zresztą, czy czasem nie było tak, że pot i ciężka praca po prostu się opłacały, bo człowiek dostawał za to jakąś nagrodę? No przynajmniej tak właśnie w teorii powinno być. Może więc i rozkopywanie grobu było trochę (bardzo) nielegalne), było też przy tym męczące, ale liczył się końcowy efekt! Po wielu minutach mozolnej pracy łopata, którą w swoich dłoniach dzierżył Sebastian trafiła w końcu na coś twardszego. Niby mógłby to być kamień, ale tak nie było. Jak tylko neofita odgarnął piasek z wierzchu, jego oczom ukazało się coś wyjątkowego - czaszka wieloryba! Oczywiście tak naprawdę nie był to prawdziwy artefakt, ani prawdziwa czaszka, jednak Sebastian nie mógł o tym wiedzieć. Dla niego odnalezienie tego skarbu było jednoznaczne z zaliczeniem testu. Mógł teraz śmiało wskoczyć do wykopanego przez siebie dołu i wyciągnąć swoją zdobycz.
Teoretycznie ten moment można byłoby uznać za zakończenie testu, jednak ciszę nocy przerwało głośne warczenie. Nie od dzisiaj było wiadomo, że chodzenie po zmroku po lesie, albo jego obrzeżach było niebezpieczne. Zwłaszcza w dzisiejszych czasach! Nikt nie chciał przecież skończyć jako obiad, albo kolacja dla jakiegoś dzikiego zwierzęcia. Niestety zarówno Sebastian, jak i chowający się w ciemnościach Hayden, znaleźli się - delikatnie mówiąc - w niebezpieczeństwie. Warczeniu bowiem towarzyszyło dudnienie ciężkich łap o ziemię, które robiło się coraz głośniejsze. Mogło to zwiastować jedno - mieli towarzystwo i to bardzo kudłate towarzystwo. Nie minęła nawet minuta, a na skarju cmentarza pojawiła się sylwetka rozmiarów małego pagórka; kudłate, czarne futro, cztery mocno zbudowane i masywne łapy, a do tego pysk w którym lśniły w blasku księżyca ostre zęby. Tak, Sebastian i Hayden mieli teraz szansę zaprzyjaźnić się z najprawdziwszym niedźwiedziem, który jednak nie wyglądał zbyt towarzysko i raczej nie miał ochoty na zawieranie nowych znajomości. Zdecydowanie wolałby coś przekąsić. Kto wie, może to było to samo stworzenie, które ostatnio pozbawiło życia (i serc) dwójkę studentów?

Niedźwiedź nie planował nikogo atakować, po prostu przechodził akurat obok. Być może gdyby Sebastian i Hayden nie zaczęli uciekać, to nic by się nie stało. Zwierzę przeszłoby obok, a oni może i chwilę by się postresowali, ale wyszliby z całego zdarzenia cało. W końcu pierwszą zasadą gdy się spotykało dzikiego zwierzaka było zachowanie spokoju i nie wykonywanie gwałtownych ruchów. Ucieczka była więc bardzo głupim pomysłem, bo przez niedźwiedzia zostało to uznane za atak. Gdy więc tylko chłopcy zaczęli biec, stworzenie odwróciło swój wielki pysk w ich stronę i już po kilku sekundach zacząło swój pościg za nimi. Pomimo krępej, niezgrabnej budowy ciała niedźwiedź potrafił bardzo szybko biegać, więc po chwili znalazł się niebezpiecznie blisko uciekinierów. W starciu z nim też raczej nie pomoże łopata, którą miał Sebastian, gdyż zwierze było zdecydowanie zbyt wielkie, a chłopak zbyt słaby, żeby zrobić mu faktyczną krzywdę. Co najwyżej mógłby go bardziej zdenerwować. Ucieczka była w tym przypadku niemożliwa, ale czy chłopcy będą w stanie siłą swoich mięśni ocalić życie, czy może Hayden sięgnie po swoje tajemne umiejętności?

Wykonanie jednak pozostawiało naprawdę sporo do życzenia i niestety nic z tego nie wyszło. Niedźwiedź wciąż ich gonił, a ich szanse na przeżycie drastycznie zmalały. Nawet gdyby Sebastianowi udało się go uderzyć łopatą, to i tak by nic nie dało - jedynie bardziej rozwścieczyło, a tego raczej nie chcieli. Niestety bez względu na to jak szybko obaj biegli, niedźwiedź i tak się do nich zbliżał, z każdą sekundą coraz bardziej. Byli w naprawdę beznadziejnej sytuacji, a pewnie jedyne co im pozostawało, to skierować jakąś krótką modlitwę do jakiegokolwiek bóstwa w które wierzyli o przychylność i przeżycie. Jasne, Hayden mógłby ponownie spróbować rzucić jakieś zaklęcie, jednak nie miał na to czasu - niedźwiedź był już praktycznie obok nich i szykował się do ataku. Stanął na tylnych łapach, rycząc przeraźliwie, a chłopcy mieli ostatnie sekundy, żeby pożegnać się z życiem, które pewnie teraz przelatywało im przed oczami. Być może gdyby nie byli aż tak bardzo skupieni na niedźwiedziu i ucieczce, żeby uratować swoją skórę, usłyszeliby nowy dźwięk, jakby kolejne wielkie zwierzę się do nich zbliżało. Może to jednak i lepiej, bo chociaż nie obawiali się, że właśnie nadciąga kolejna mordercza maszyna, która pragnie skrócić ich o głowę, albo pożreć w całości. Chociaż faktycznie tak było, to tym razem można było uznać, że mieli naprawdę wielkie szczęście. Zanim niedźwiedź zdążył się na nich rzucić, coś rzuciło się na niedźwiedzia; było tak samo futrzaste, na pewno miało ogon, ale było zdecydowanie mniej okrągłe. Zdawać by się mogło, że w normalnych okolicznościach nie dałoby rady dorosłemu niedźwiedziowi, jednak powaliło go na ziemię, koziołkując z nim kilka metrów dalej. To była szansa dla Sebastiana i Haydena, dlatego głupio byłoby gdyby zostali na miejscu, przypatrując się tej z pozoru niezbyt równej walce dwóch stworzeń, zamiast wziąć nogi za pas i po prostu uciec. Drugiej szansy nie dostaną, więc o ile im życie było miłe, to powinni jak najszybciej stąd zniknąć.